Over de geboortejaren 1940 en 1969

Het zal ergens in de loop van 2020 wezen dat ik besef dat iedereen die op dat moment tachtig is, bij mijn geboorte pas 29 was. Of nee, natuurlijk besef ik dat dan pas niet. Ik ben geen rekenwonder, maar zoiets weet ik wel. Maar ik begin er stil bij te staan, ineens.

Omdat het zo confronterend aandoet.

Wat deden de tachtigers van nu eigenlijk toen ik geboren werd?

Met een beetje googelen en delpheren kom je het wel van bekende personen te weten.

Ruud ter Weijden maakt zijn debuut als tv-presentator bij de AVRO, in het programma Pro Sport.

Hij mag in dat programma, als aanstormend broekie naast veteraan Dick van Rijn, meteen de verkiezingen van De Sportcoryfeeën van 1969 presenteren. Van Rijn is dan trouwens 55, niet veel ouder dan ik nu ben. Ook weer zo’n geval akelig dichtbij.

De latere schrijfster Inez van Eijk is dan nog een anonieme docente Nederlands aan een havo in de Amsterdamse Zocherstraat.

De Britse acteur David Jason zit in het laatste seizoen van het komische programma Do not adjust your set, waar hij geregeld opduikt als bijfiguurtje naast enkele latere leden van Monty Python.

De Vlaamse troubadour Willem Vermandere heeft twee albums uit: ‘Liedjes van de Westhoek’ en ‘Langs de schreve’.

Sonja Barend heeft tot dan toe een prille carrière achter de rug als VARA-omroepster en presentatrice van tv-programma’s als Yin Yang (mislukt) en Fenklup (wat beter geslaagd).

Zo kun je blijven googelen op het geboortejaar 1940 of daaromtrent.

En ik kan mezelf als voorbeeld nemen.

Waar sta ik als ik 29 ben? Ik werk dan aan mijn negende dichtbundel, mijn eerste lokale theaterproductie en mijn eerste incidentele krantencolumns. Veel is nieuw voor me. Nog maar ‘n goeie twintig jaar geleden. Veel van wat toen zo belangrijk leek, is allang achterhaald voor mij.

Maar ik sta op dat moment, net als al die at random bijeen gezochte celebs, aan het begin van iets. Of niet ver voorbij dat begin.

En dan zijn ze dus ineens de tachtig voorbij en ik de vijftig.

Om zodadelijk (want zo voelt het ongeveer) rond mijn tachtigste nogmaals die conclusie te trekken voor mezelf.

Maar ik kan net zo goed mezelf of al die celebs buiten beschouwing laten.

Ik kan het hebben over een willekeurige, anonieme persoon. Die in 1969 29 is.

Hoe ziet het leven er op dat moment uit voor zo iemand?

Bijvoorbeeld een man met een kantoorbaan. Misschien is hij tussen de vijf en tien jaar getrouwd, heeft hij wat kleine kinderen rondkruipen, heeft hij net zijn eerste huis gekocht en zal hij nog veel hypotheek moeten aflossen. Hij hoopt wellicht op promotie, maar geen idee of dat er in zit. Ooit.

Een relatieve beginner. Een broekie. Net als ik op mijn negenentwintigste zal zijn.

Zo’n man met van dat half-lange net-over-de-oren-haar en zo’n rossige snor-poging. Met zo’n vierkante bril met getinte glazen. Bijvoorbeeld.

Die man is nu dus tachtig. Heeft alles waar ie toen naar streefde achter de rug. Of nooit behaald. Het is in elk geval allemaal ver weg nu. Terwijl het zo nabij lijkt.

Iets met de dag van gisteren. Excusez le cliché, maar meer dan toepasselijk is het wel.

Van tevoren zo ver weg, achteraf gezien zo kort geleden.

Het gaat mij best goed nu. Ik maak in mijn loopbaan een opmerkelijke late bloei door.

Alles lijkt nog steeds te kunnen. Alsof ik nog een zee van tijd heb.

Terwijl dat eigenlijk niet zo is.

Maar onvoorstelbaar blijft het. Achteraf of als je er midden in zit.

Ko de Laat