In de fitness, toen je daar nog in mocht, zag ik op mijn favoriete

ochtenduur vaak dezelfde man. Mijn leeftijd, groot, volvet, opgebolde

spierbundels. Hij liep noodgedwongen met z’n armen los van de

romp, de oksels wat luchtverversing gunnend.

Gerrit, noemde ik hem in mezelf. Hij had iets vertrouwds.

In de fitnessruimte gelden regels. Mannen mogen geen ‘tanktop’

dragen. Dat heb ik opgezocht: mouwloos shirt. Vrouwen wel, vreemd

genoeg. Telefoneren is taboe en je neemt een handdoek mee van

apparaat naar apparaat. Je ontsmet het apparaat na gebruik, met

spuitbus en rol papier.

Gerrit droeg een tanktop, telefoneerde met overgave, had geen

handdoek en ontsmette niets. Opgewekt liep hij heen en weer tussen

twee à drie apparaten die hij bezet hield door er een jack of broek

overheen te hangen. Aan de pijlen op de vloer – éénrichtingsverkeer –

stoorde hij zich niet. Grote plekken bleven achter op de zittingen waar

hij z’n behaarde vlees of doornatte tanktop tegenaan had geperst.

Het personeel keek niet.

En wat deed ik? Zoals iedereen. Niets.

[rw]

Op een heldere decemberdag krijg ik op het parkeerterrein Gerrit in

het oog. Hij mij ook.

Herkenning die geen warme gevoelens oproept.

Buik vooruit, armen wijd komt hij op me af, zwenkend tussen auto’s.

Heeft hij mijn boze blikken gezien? Ga ik vluchten of vechten? Een

instinct blijkt springlevend, zoals die ene keer in mijn leven dat ik

serieus heb gebakkeleid. Ik was 11 jaar, op het schoolplein midden in

een kring joelende jongens. Tegenover me Roy, de sterkste jongen van

de school. Ik weet niet meer waarom we elkaar met vuisten in het

gezicht sloegen, wel dat het mijn verjaardag was. Onrecht, om een

jarige zo te behandelen. Ik mepte erop los, te meer omdat de

omstanders ‘hup Roy’ scandeerden. Toen de onderwijzers ingrepen

had Roy een bloedneus, wat hem tot verliezer maakte.

[rw]

Als na een injectie met adrenaline blijf ik staan, naast m’n auto. In

gedachten sla ik hem al voor z’n bek, ik heb er zin an.

Gerrit stopt, buik zowat tegen buik.

,,Dag, ik ben Roy, we kennen elkaar, toch?’’

Glimlach, uitgestoken hand.

Egbert Jan Riethof