zo'n dag weer met de vraag waar was je toen je het hoorde....

onderstaand de ervaring van Jacques Klöters

Op 31 augustus 1997 zat ik klaar voor de microfoon, een lollig gedicht dat ik zou voorlezen in de hand, toen ik de nieuwslezer hoorde zeggen dat prinses Diana die nacht bij een auto-ongeluk was omgekomen. Ik greep bliksemsnel naar iets anders en dit is het gedicht dat ik toen voorlas. Op een wonderlijke manier klopte het toen met wat er aan de hand was. Ik kan het nooit meer lezen zonder aan die ochtend te denken. Deze ochtend was die ochtend.

Er zijn ziekten erger dan ziekten,
Er zijn pijnen die geen pijn doen, zelfs niet in de ziel,
Maar pijnlijker dan alle andere.
Er zijn gedroomde angsten, werk’lijker
Dan die welke het leven met zich brengt, er zijn gevoelens
Die men voelt alleen door ze te denken
En die meer de onze zijn dan ’t leven zelf.
Er zijn zo vele dingen die, zonder bestaan,
Bestaan, die tergend traag bestaan
En tergend traag de onze zijn, de onze en onszelf ...
Boven het troebel groen van de brede rivier
De witte circumflexen van de meeuwen ...
Boven de ziel de nutteloze wiekslag
Van wat niet was, ook niet kon zijn, en alles is.
Geef mij nog wat wijn, want het leven is niets.

- Fernando Pessoa (vertaling: August Willemsen)